Λίγο ο καλός καιρός, λίγο η καλή διάθεση στη σημερινή ,απογευματινή μας έξοδο, παρασυρθήκαμε. Έτσι βρεθήκαμε βολτάροντας, αρκετά μακριά από το σπίτι.
Κάποια στιγμή η 13χρονη Μελίνα μου, έκατσε στα πίσω πόδια και με κοίταξε με παράπονο. Κατάλαβα. Πήγα κοντά της, της χάιδεψα το κεφάλι και τη πήρα στην αγκαλιά μου. Αμέσως έβγαλε έναν αναστεναγμό ανακούφισης , άπλωσε το μπροστινό της πόδι στον ώμο μου και κούρνιασε στην αγκαλιά μου. Γυρίσαμε πίσω προχωρώντας αργά-αργά, με τη Μελινούλα στα χέρια και τα υπόλοιπα να με ακολουθούν πιστά.
Λίγη ώρα αργότερα, φτάνοντας σπίτι, την ακούμπησα προσεχτικά στο πεζοδρόμιο για να ανοίξω την εξώπορτα. Και τότε, μου χάρισε το γοητευτικότερο χαμόγελο που μου έχει χαρίσει τα τελευταία χρόνια…
Γιώργης Ταξιδευτής
